De Drakenfractaal werd onafhankelijk ontdekt door de natuurkundigen John Heighway en Bruce Banks, en later grondiger geanalyseerd door de wiskundigen Chandler Davis en Donald Knuth in 1967. De roman Jurassic Park (1990) bevat illustratiesvan de iteraties van de Drakenfractaal tussen de hoofdstukken. Deze afbeeldingen dienen als visuele representatie van de theorieën die in het verhaal worden besproken.

De Jurassic fractaal wordt vaak gedefinieerd met een iteratieve regelsysteem (L-systeem, of Lindenmayer-systeem). Zo’n systeem bestaat uit:

• een axioma (de startregel): F = teken een lijn 

• en productieregels die bepalen hoe elke stap verandert: F+F-F-F+F, met + draai rechts en – draai links.

Door dit proces herhaald toe te passen (itereren), groeit een steeds complexere, grillige vorm — dat is de fractaal.